TƏNHALIĞIN ÜSYANI
Hər şey qaldı arxada,
Hər şey qaldı geridə,
Neçin könlüm darıxqan,
Tarimardır bu yerdə -
Evdən-eşikdən kənar,
Son tüstüsü buglanan,
Urəyim sönük fanar…
Ya bilmirəm soluxmus
bir payız bənövşəsi,
Ya bəlkə, tək bulağam,
Üzündə buz şüşəsi –
Bir əl toxunsa əgər
Ya sınar, ya əriyər
Bir də soyuyub gedər
Könlüm uyuyub gedər…
Heyif o etibardan,
Heyif o intizardan -
Solan yaşıllıqların,
Olan yaxşılıqların
Axırı nə?
bir heç nə…
Tutub bu hecnəlikdən
Hara gedim, bilmirəm…
Uçdum hansı yuvadan?
Hara yetim, bilmirəm,
Harda bitim, bilmirəm
Bilmirəm hansı üzü
Tutub üzüm, gəlmişəm.
Mənə elə gəldi ki,
Sən məndən incimisən,
Mən səndən incimişəm
Dönüb, küsüb gəlmişəm
İndi bildim tənhayam
Gündüzümdə, gecəmdə -
Evdən-eşikdən uzaq…
Mən bir asi yalquzaq
Qurd ulayır icimdə.
Dayan görüm, sən Allah,
Yol yaratsın Yaradan!
Səninlə barış üçün
Söz gəzirəm arada…
Bilirəm, yalvarışla
Hiylə sözlə xoşun yox
Üstün olmaq həvəsin
Bir haqsız savaşın yox.
Eh, nə qəsd-qərəzdi?..
Biz küsü saxlamazdıq,
İnciklik havasında
Dilimiz işləməzdi.
Hardan dogub bu duygu
Hardan gəlib bu sorğu;
Ömrün hansı üzüdü? -
Sən yoxsan bu dünyada
Bu nə umu-küsüdü?..
Sən ki, yoxsan dunyada
Nədir bu giley-güzar
Burda tale sirri var.
O köhnə cığırında
Bəlkə, otlar icində
Ömrünün axırında
Əkdiklərin göyərib,
Açıb gülün, çiçəyin
Baxmamışam, keçmişəm
İncik düşüb ürəyin?
Bu həyət sənin idi
Köhnə ocaq yerində
Sönüb qalan kösövlər
Alovlanıb bu səhər…
Amma basqa əl ilə
Amma basqa ocaqda –
Sən qalmısan qıraqda,
Mən qalmışam uzaqda
Görmüsən, mən də yoxam
Həmin ocaq başında
İncik-incik yanmısan
Ömrün qara daşında
O qızılı donun da
Evdə qalmışdı hələ.
Bəlkə, o keçib ələ
Kimisə geyindirib,
Kimisə isindirib
Bu, sənə ayan olub
Ruhunu diksindirib
Məni də diksindirib.
Dayan, sən Allah, dayan,
Könlüm sınıq, darıxqan.
Çaxıb çox ildırımlar
Çaylaq dası od tutub
Məni də yandırıblar.
Göyün tağına baxma,
Bulud qalıb, dan keçib.
Sinə dagıma baxma
Üstündən hicran keçib.
Xoş xəbər ol, xos çapar,
Dur ayaga, umudum!
Tut qolumdan sən apar:
Gedim, təzədən gedim
Ocagım yanan yerə.
Ürəyim məqam tutub,
Könlüm dayanan yerə.
Qızıl balıqlar kimi,
Çay daşımı tanıyım.
Açın ilkin yolumu,
Öz daşımda bayılım.
Orda cığır saldığım,
Qoşa keçdiyim yerə.
Bütün sevgilərimə,
O and içdiyim yerə.
Ev-eşiyə qarışım,
Öz arxımla danışım.
Mən də köhnə kösövəm,
Ocagımda alışım.
Daha səni tapmaram,
Keçdi qoşa günlərim,
Tək günümlə barışım,
Xatirə günlərimin
Ətəyindən yapışım.
Giley-güzar sarıdan,
Dolub daha siyahım –
Öz günahım, öz ahım –
Gedər qiyamətəcən,
Bütün tənhalıqları,
Çapıb gedər qiyamım!
payız, 2016 (Bakı)
QIZIL DAN KİMİ
Sən Allah, bu gülü yasa aparma,
Bu gül ləçəyində basqa həyat gör.
Bu qızılgüllərdən mənə qanad hör,
Sən Allah, bu gülü yasa aparma…
Qızıl dan yerindən rəng alıb bu rəng,
Göylərdən nur alıb, günəşdən çələng,
Bu doğulmaq üçün, uçmaq üçündür
Qövsi-quzeyləri qucmaq üçündür,
Sən Allah, bu gülü yasa aparma…
Torpaq bitirəni gül eylər gedər,
Torpaq itirəni kül eylər gedər.
Bu ki mələklərin rəng düzümüdü
Körpənin süd rəngli təbəssümüdü,
Sən Allah, bu gülü yasa aparma…
Torpaq! Qara torpaq, fırçana əhsən
Fırçanın verdiyi bu cana əhsən!
Qırxyarpaq qızılgül İlahinindir,
Vurduğu ilməyə, qırçına əhsən!
Yəqin dünya əvvəl hər yeri gülşən,
Yəni qızılgüllü, qızıl bağ olub
Qədirbilməzlərin əlindən düşən
Gedib çöldə bitib bağrı dağ olub.
Tamam başdan-başa heyrətdi, vallah,
Vallah möcüzədir, möcüzə, güllər.
Yaz ağzı elə cür tələsibdilər,
Dönüb bənövşəyə, nərgizə güllər.
Bu qırxləçəyi gör, qızılı yarpaq –
Şanapipiklərin başında daraq –
O aşiq bülbüllər hamıdan qabaq
Döşünü güllərə sipər eyləyib
Sən bu qızıl donlu mələklərə bax
Boynunu qızılgül çəpər eyləyib
Çəpərin qurbanı, a gül yanaqlar,
Belə açılmışdım mən də qabaqlar –
Bu ilahi güllər qırmızı donda
Mənim də sinəmdə bitmişdi onda –
O da ilk məhəbbət alovlarıydı
Ağ güllər təmizlik qırovlarıydı –
Məni apardılar eşq aləminə
Hələ də ordayam dönüb gəlmərəm –
Ölərəm qalaram – sönüb gəlmərəm.
İlk sevgi qızılı şimşək ömrüdü,
Özü çaxıb gedər, şırımı qalar,
İztirab bu eşqin daha kömürüdü –
Qara, qırmızımı, sarımı qalar…
Bizim qaşımızda gül mayası var,
Onunçün gözəllər gülyanaqdılar –
Dan yeri qırmızı.
Qürublar sarı…
Sən Allah, bu gülün kefinə dəymə,
Çevirmə üzünü qüruba sarı
Sən Allah, bu gülü yasa aparma…
yay, payız. 2016 (Buynuz)
QIŞ GƏLİR
Xırdaca budaqlar qırov bağladı,
Hər ağac başına bir cuna düşdü.
Keçdi ildırımdan gümüş dolular
Yerdə xəzəllərin ovcuna düşdü.
Dərənin dibini sel-su xışladı,
Bir keçəl təpəni dolu daşladı.
Qış da ilk dərsinə belə başladı,
Bir yaşıl səltənət çovğuna düşdü.
Qırov çəmənlərdən rəngi ovladı,
Alıb sarmaşığı buz buxovladı.
Külək yumruladı, tufan qovladı
Qışın ilk qəzəbi yulğuna düşdü.
Vaxt vardı kirşəmiz döşdə çapardı,
Yerdəki qarı da göydə qapardı.
Bir az gücüm vardı payız apardı
Qışımız bir ömrü yorğuna düşdü.
7 avqust. 2016 (Nabran)
SƏYİRMƏ
Dağ yeridir, bir az yollar əyridi,
Sərvi gördüm tellərini hörəndə.
Qəfil çıxdı,
dodaqlarım səyridi
Almayanaq sərvi - nazı görəndə.
Dost elində doğma sözüm - səyirmə
“Seyirmani” səyirmə de, əyilmə.
Söz atımı səyirtdim öz xeyrimə,
Xoş rəftarı, xoş avazı görəndə
Qəfil çıxdı, dodaqlarım səyirdi
Almayanaq sərvi - nazı görəndə.
2016, (Gürcüstan, Səyirmə)
QIZIL PAYIZ,
QIZIL DAŞ
Qızıl payız, qızılını neylədin? –
Rəngi səndə, qiymət qaldı payızda.
Fani dünya qızılını bəkləyər,
Sənin canın çən-dumanda sızıldar.
Qızıl payız, qızılını neylədin? –
Qızılların yarpaq-yarpaq töküldü,
Arxa dolub çör-çöplərə büküldü
Bir meşənin ehtişamı söküldü
Qızıl payız, qızılını neylədin...
Sarağanın yarpaqları qızıldan,
Sarı cağan meşəsindən gün doğur;
Tək budaqda cüt yarpaqlar asılqan,
Yel quş uçan yarpaqları qurudub;
Asılqanda sarıköynək libası –
Özü uçub, köynəyini unudub...
Möhtəşəmdir, möhtəşəmdir, möhtəşəm,
Torpaq ulu, xəzan təzə, gül həşəm
Qızıl payız, qızılını neylədin? –
Eh, nə deyim, quru gedir, yaş gedir,
Tamah cibdə, yenə qızıl daş gedir –
Qucaqlardan-qucaqlara atılmış,
Bu əllərdən o əllərə satılmış
Daş qızıllar yenə qaldı yiyəsiz...
Şair, buna, bəlkə, bir söz deyəsiz:
- Bəlkə də, borcundan çıxmadım, Vətən!
Ömür bahar deyil, bir də qayıtsın,
Ölsəm də qoynunda qoy ölüm ki mən
Çürüyüm, bir ovuc torpağın artsın.
Nə yaxşı ki, qızıl sözlər deyən var,
Qızıl sözlə qızıl paltar geyən var –
Nə yaxşı ki, daşa tamah içində
Hələ sənə “qızıl payız” deyən var.
Çünki sənin torpaq adlı yiyən var.
Kirayədən-kirayəyə verilmiş
Daş qızıllar yenə qaldı yiyəsiz.
Yarpağa bax, yarpağa bax, yarpağa
Yel gətirdi, sel apardı, yer aldı
Yarpaq idi, yenə döndü torpağa...
Qızıl günəş bir də yerə baş əydi,
Bu, torpağa əbədi bir dəyərdi
Bu dünyanın qızıl daşı göyərmiş
Bir də gördün, qızıl payız göyərdi.
noyabr, 2016 (Buynuz)
