Nə­dən­sə, il­lə­rin ayı­rı­cın­da ürə­yi­miz xoş ar­zu­lar­la aşıb-da­şır. Bu ar­zu­la­ra bol-bol şi­rin-şə­kər qa­tır, xə­yal­la­rı­mı­zın müt­ləq nə vaxt­sa hə­ya­ta ke­çə­cə­yi­nə ümid bəs­lə­yi­rik. Hət­ta bi­lən­də ki, bu ar­zu­lar öm­rü­mü­zün yol­yol­da­şı­na çev­ri­lib qəl­bi­miz­də elə ar­zu ola­raq qa­la­caq, ye­nə də Ulu Tan­rı­nın yaz­dı­ğı ta­le­yə, sehr­li bir qüv­və­yə, tə­sa­dü­fə inan­maq­dan bez­mi­rik.

Azərbaycan Yeni ili qarşılayır, ötən il hansı hadisələrlə yadda qaldı?

Mən, Cəfərin ayrı-ayrı əsərləri: “Almaz”, “1905-ci ildə”, “Sevil”, “Dönüş” və “Yaşar” pyesləri üzərində işləyərkən müşahidə etdiyim bəzi cəhətlərdən danışmaq istəyirəm. Xatirə xarakteri daşıyan bu kiçik qeydlər, şübhəsiz ki, dramaturqun öz əsərlərini necə yazdığı haqqında geniş, hərtərəfli məlumat verə bilməz. Mən yalnız, Cəfərin həmin pyesləri yazarkən əhval-ruhiyyəsindən danışacağam.

İlqar Əlfinin araşdırmaları “Tam məxfi” layihəsində

Tərcümənin ümumleksik məsələlərindən danışarkən yalançı ekvivalentlər üzərində ətraflı dayanmışdıq. İndi isə türkcədən dilimizə bədii tərcümə materialları əsasında psevdoekvivalentlərin tərcüməsinin semantik-qrammatik məsələlərinə nəzər yetirək.